Grzeczna dziewczynka

Mą grzeczną dziewczynkę
wziąłem pod pierzynkę.
Tak się krępowała,
tak była nieśmiała,
bardzo się wstydziła,
gdy się obnażała.

A gdy wszedłem śmiało,
z pieszczotą, w jej ciało,
furia wyzwolona,
w ciele uwięziona,
szał, wulkan, erupcja,
wybuchnęła z siłą,
o jakiej Noblowi
nawet się nie śniło.
Dwójka ciał skłębionych,
w uściskach spętlonych
wiruje w pościeli,
w Erosa kipieli.

Już się nam zdawało,
że wszystko ustało,
i znów żądz eksplozja,
miła się uniosła,
zaraz mnie dosiadła,
bez granic posiadła.
Na koniku żwawym,
między szczyty, skały,
dojechała żywo,
ledwie tchu starczyło.

Jeszcze całowanie,
kizianie, mizianie,
szepty, czułe słowa,
kawa i śniadanie.
Obmyć się, coś włożyć,
żart jakiś dołożyć.
Za oknem już siwo,
objąłem kruszynkę
i znów mam wstydliwą,
i grzeczną dziewczynkę.